Osełka - Osełka. Terminem „osełka” określa się przedmioty wykonane z surowców skalnych, charakteryzujące się oszlifowaniem przynajmniej jednej z powierzchni, przeznaczone do ostrzenia narzędzi metalowych, kościanych i rogowych, a także do wygładzania innych przedmiotów z różnych surowców, na przykład skóry, poroża czy drewna. Osełką mógł być praktycznie każdy fragment skały o odpowiedniej wytrzymałości na zdzieranie. Kształt i wielkość były determinowane bieżącymi potrzebami użytkownika i dostępnością stosownego surowca skalnego. Ta osełka pierwotnie miała kształt prostopadłościanu. W trakcie użytkowania uległa zniszczeniu – widoczne jest miejsce odłamania.
Osełka z otworem - Osełka z otworem. Na tle osełek o wyraźnie użytkowym charakterze wyróżniają się niewielkie, starannie oszlifowane przedmioty zaliczane do grupy tzw. osełek sztabkowatych. Ich cechą charakterystyczną, oprócz wspomnianego wyżej bardzo starannego wykonania, jest niewielki otwór nawiercany na jednym z końców, służący do przeciągania rzemyka lub sznurka. Przedmiotom tym przypisuje się różne funkcje. Mogły być używane do ostrzenia niewielkich i delikatnych przedmiotów, na przykład igieł lub końcówek szydeł. Niekiedy noszono je zawieszone na szyi bądź przy pasie w charakterze ozdobnych wisiorków czy zawieszek. Kluczowe znaczenie dla oceny ich funkcji ma surowiec, z jakiego zostały wykonane, odcinek czasu, w którym były użytkowane, oraz kontekst znalezienia. Osełki wykonane z fyllitu, odkryte na Wzgórzu Zamkowym i na Podzamczu w nawarstwieniach datowanych na IX–XI stulecie wraz z innymi, w charakterystyczny sposób zdobionymi przedmiotami, mogą świadczyć o związkach mieszkańców Szczecina z kulturą Skandynawii.
Osełka - Osełka. Ta osełka swoim kształtem nawiązuje do okazów z nawierconym otworem, uważanych niekiedy za zawieszki. Na jej powierzchni wyraźnie jednak są widoczne ślady pracy – zarysowania będące śladami po przesuwaniu żelaznego ostrza. Egzemplarz jest wyraźnie odłamany, tuż za nieco cieńszym końcem stanowiącym rodzaj uchwytu. Ze względu na wielkość wydaje się, że osełka służyła do ostrzenia małych narzędzi.
Osełka - Osełka. Mocne zeszlifowanie powierzchni sugeruje, że prezentowana osełka była długo użytkowana i to w jednakowy sposób. O jej intensywnym używaniu świadczy też niewielka grubość i odłamanie części pracującej. W zachowanym fragmencie jest widoczny regularnie nawiercony otwór do przewlekania sznurka lub rzemienia służącego do zawieszania osełki bądź przytraczania jej do paska. Umieszczanie podręcznych narzędzi i przyborów na wbitych w ścianę kołkach lub hakach było praktyką powszechnie stosowaną przez rzemieślników chroniących w ten sposób wyposażenie swoich warsztatów przed rozproszeniem.
Osełka - Osełka. Nieco inny typ osełki, większy, bez otworu do zawieszania. Na jego powierzchni są widoczne ślady pracy – rysy będące pozostałością po przesuwaniu żelaznego ostrza. Egzemplarz wyraźnie odłamany zaraz za nieco cieńszym końcem stanowiącym rodzaj uchwytu i zapewne dlatego porzucony.
Wyrób kamienny - Wyrób kamienny. Kolejny element kamiennej attyki. W fazie renesansowej zamek zyskał bogaty wystrój kamieniarski, w tym bardzo charakterystyczne attyki (czyli zwieńczenie dachu). Na zdjęciu widać fragment innego typu woluty pozyskany podczas odgruzowywania zamku po zniszczeniach wojennych, wykonany z piaskowca.
Rzeźba kamienna - Rzeźba kamienna. Niewielki fragment rzeźby kamiennej przedstawiający głowę mężczyzny z zaczesanymi do tyłu krótkimi włosami, sumiastym wąsem i niewielką bródką. Został znaleziony w latrynie przy skrzydle zachodnim zamku, ale przypuszcza się, że mógł stanowić element renesansowego wystroju rzeźbiarskiego południowego skrzydła. Wydaje się, że nieznany z imienia twórca rzeźby mógł działać w warsztacie Philipsa Brandina z Meklemburgii.
Kapitel kolumny - Kapitel kolumny. Jednym z najstarszych stosowanych w architekturze elementów podpierających konstrukcje kamienne i ceglane była kolumna. Składała się z trzech zasadniczych członów: bazy, trzonu i głowicy (kapitelu). Prezentowana głowica kolumny lub filara w górnej części ma postać prostopadłościanu, w części środkowej przechodzącego klinowo od czworo- do ośmioboku. Od dołu jest oparta na ośmiobocznej rolkowej plincie (płytce). Została wykonana z wapienia muszlowatego, którego złoża znajdują się na szwedzkiej wyspie Gotlandia. Znaleziona w skrzydle menniczym zamku.
Element kamiennej attyki - Element kamiennej attyki. Podczas przebudowy w okresie renesansu zamek książęcy zyskał bogaty wystrój kamieniarski, w tym obramienia okien, detale portali oraz identyczne kamienne attyki złożone z wolut i sterczyn. Attyka była elementem architektonicznym znajdującym się w górnej części budynku. Mogła mieć postać ścianki, balustrady lub rzędu tzw. sterczyn osłaniających powierzchnię dachu. Oprócz funkcji reprezentacyjnej attyka pełniła też funkcję użytkową – zapobiegała rozprzestrzenianiu się ognia. Podczas odgruzowywania zamku po zniszczeniach wojennych znaleziono fragment renesansowej woluty wykonanej z piaskowca.