Archeologia

Zachowały się wszystkie elementy konstrukcyjne: podeszwy zewnętrzna i wewnętrzna, korkowy klin pomiędzy nimi, drewniane szpilki mocujące podeszwę zewnętrzną oraz wierzch – dekorowana, pełna przyszwa. Dekoracja obejmowała górną część przyszwy i składała się z różnorodnych pasmowych nacięć: krzyżyków, trzech linii, pasma ukośnych kreseczek, kolejnych trzech linii i pasma krzyżyków oraz następnych trzech linii oddzielających krzyżyki układające się w trzy piramidki. Obuwie jest wyeksploatowane, ale nie uległo całkowitemu rozpadowi, zachowały się nawet nici w otworach nakłuwanych szydłem. Pod podeszwą zewnętrzną, na korkowym klinie złożonym z kilku elementów, zachowała się warstwa wełny albo skóra futrzarska. XVI–XVII wiek (opr. Anna B. Kowalska).

Zachowały się prawie wszystkie elementy konstrukcyjne: podeszwa zewnętrzna, podzelowana, podeszwa wewnętrzna ekstremalnie przewężona z okrągłą piętą, klin pomiędzy podeszwami z drewna topolowego, kołeczki do mocowania obcasa z drewna trzmieliny pospolitej oraz przyszwa ze skóry bydlęcej, zdobiona na całej powierzchni. Nosek przyszwy jest wyraźnie starty, zniszczony, podobnie jak cała podeszwa zewnętrzna, do której drewnianymi szpilkami przymocowano zelówkę oraz obcas (niezachowany). XVI–XVII wiek (opr. Anna B. Kowalska)

Obuwie wsuwane dużych rozmiarów ze skórzanym, wielowarstwowym obcasem złożonym z kilkunastu składek, z kilkuwarstwową podeszwą otoczoną pasem obuwniczym, oraz bardzo zniszczonej, pełnej przyszwy bez dekoracji. XVIII wiek (opr. Anna B. Kowalska)

Płytkie, niskie obuwie wsuwane z drewnianym obcasem, z zachowanymi wszystkimi elementami składowymi: podeszwą zewnętrzną z bardzo grubej skóry, podeszwą wewnętrzną z miękkiej skóry, drewnianym klinem pomiędzy podeszwami zachowanym do miejsca, w którym zaczyna się obcas, drewnianym, zwężającym się ku dołowi obcasem z drewna bukowego oraz dekorowaną przyszwą. Przyszwa bardzo płytka, ozdobnie wycięta, z krawędzią pierwotnie obszytą (kolorowymi nićmi?). W odległości ok. 1 cm od krawędzi zachowały się otwory po haftowanej dekoracji. Przyszwa z profilowanym dekoltem sięgała mniej więcej do połowy podbicia. XVIII wiek (opr. Anna B. Kowalska).

Wiadra takie należały do podstawowego wyposażenia gaśniczego w XVIII–XIX wieku. Wykonywano je z grubej skóry – z kilku trapezowatych części zszywanych ściegiem krytym oraz okrągłego dna wzmacnianego dodatkowo krzyżującymi się paskami. Wnętrze wyłożone było tkaniną lnianą, która w kontakcie z wodą stawała się nieprzepuszczalna. XVIII–XIX wiek (opr. Anna B. Kowalska).

Prawdopodobnie jedwabny kołnierzyk nakładany na szyję i ściągany jedwabną tasiemką pod brodą. Nie był przyszyty do sukni, z którą był prawdopodobnie noszony. XVII–XVIII wiek (opr. Jerzy Maik).

Nożyce kabłąkowe do cięcia skór i tkanin oraz strzyżenia owiec. Ten typ nożyc, nazywanych niekiedy owczymi, użytkowany jest nieprzerwanie od momentu wynalezienia ok. IV wieku p.n.e. aż po czasy współczesne, choć gdy w późnym średniowieczu Europejczycy zapoznali się z azjatyckimi nożycami dźwigniowymi zaczęły one tracić na znaczeniu. XIII wiek (opr. Andrzej Janowski).

Raki żelazne, nazywane niekiedy żabkami, to przedmioty osadzane pod podeszwami obuwia, ułatwiające poruszanie się po lodzie. XII–XIII wiek (opr. Andrzej Janowski)

Haczyki do wędki częściowo tordowane (skręcane wokół własnej osi). XII–XIII wiek (oprac. Andrzej Janowski)

Nóż żelazny znaleziony bez oprawki rękojeści, reprezentuje powszechnie spotykane w XI–XIV wieku formy o prostym tylcu, ostrzu łagodnie wygiętym ku górze i obustronnie wyodrębnionym, czworobocznym trzpieniu. XII–XIII wiek (opr. Andrzej Janowski)

Okucie skórzanej pochewki noża. XIII wiek (opr. Andrzej Janowski)

Okucie ze stopu miedzi wzmacniające skórzaną pochewkę noża. XIII wiek (opr. Andrzej Janowski)

Kolista zapinka wykonana z cyny. Górna powierzchnia podzielona jest na dwie strefy: jedną gładką i drugą zdobioną poprzecznymi nacięciami. XIII wiek (opr. Andrzej Janowski)

Żelazna sprzączka. Prostą konstrukcja i kształt powodowały, że były wykonywane i używane przez całe średniowiecze, a także w czasach późniejszych. XX wiek (opr. Andrzej Janowski)

Okucie narożnika okładki książki. W centrum znajduje się płaski guz, który zapobiegać miał wycieraniu się ornamentu roślinnego zdobiącego całą powierzchnię okucia. Początkowo każda oprawa miała charakter indywidualny elementów, z czasem wraz z pojawieniem się druku, zaistniała potrzeba wykonywania zestandaryzowanych okuć w większej liczbie, aby sprostać rosnącemu zapotrzebowaniu. XV–XVI wiek (opr. Andrzej Janowski)

Klucz do zamka drzwiowego wykonany ze zrolowanej blachy uformowanej na jednym końcu w pióro o kształcie prostokąta z zaokrąglonymi narożnikami. Na drugim końcu umieszczono koliste uszko wykonane ze sztabki o czworobocznym przekroju. XII–XIII wiek (opr. Andrzej Janowski)

Uchwyt klucza wykonany z dwóch elementów: z masywnego żelaznego trzpienia z uszkiem, na który nawinięto blachę ze stopu miedzi. Od drugiej strony trzpień jest ułamany. Od strony ułamania nakładka ze stopu miedzi jest modelowana i ozdobiona ornamentem niewielkich dołków. Jest to uchwyt klucza hakowego o kilku zębach. Klucze tego typu należą do bardzo rzadkich znalezisk na południowych wybrzeżach Morza Bałtyckiego, licznie występują natomiast na Gotlandii. XII wiek (opr. Andrzej Janowski)

Klucz do otwierania kłódki, z otworem w kształcie odwróconej litery T. Ma laskę o wrzecionowatym kształcie i owalnym przekroju, zakończoną z jednej strony ozdobnym uszkiem, a z drugiej kolistym piórem z trzema wewnętrznymi wycięciami, poprzedzonym prostopadłościennym zgrubieniem. Laska klucza zdobiona jest gęsto ułożonymi karbami, w które wklepano cienki drut miedziany. XIII wiek (opr. Andrzej Janowski)

Kubek ze srebrnej blachy o kształcie ściętego stożka. Na dnie znajduje się wybity numer 28272 oraz sygnatura: półksiężyc, korona, liczba 800, oraz monogram WTB. Na tej podstawie można ustalić, że naczynie wyprodukował zakład Wilhelma Teodora Bindera w Schwäbisch Gmünd w Badenii-Wirtembergii. Fabryka została założona w 1869 i działała do 1939 roku . XIX–XX wiek (opr. Andrzej Janowski)

Łyżka wykonana ze stopu miedzi (mosiądz?) z trzonkiem zakończonym przestawieniem figuralnym – mężczyzna(?) z kosturem lub pastorałem(?).We wnętrzu miseczki czytelna jest sygnatura w postaci koła z wpisanymi literami BO-W rozdzielonymi ideogramem łyżki. XVI–XVIII wiek (opr. Andrzej Janowski)

Łyżka z trzonkiem zakończonym motywem roślinnym w formie kolby kukurydzy(?). Wnętrze nabierki drugiej ozdobione jest wyrytymi wątkami roślinnymi i cyframi tworzącymi datę (?) 1672. XVI–XVIII wiek (opr. Andrzej Janowski

Wędzidło dwudzielne, składa się z dwóch tordowanych prętów o przekroju czworobocznym, których końce są rozklepane i uformowane w haczykowate uszka, w których znajdują się kółka wykonane z pręta o kolistym przekroju. Do kółek przywieszone są języczkowate okucia sporządzone z taśmy. Na końcu każdego okucia owalnego znajduje się rozszerzenie z otworem, a w otworze nit. Wędzidła tego typu były powszechnie wykorzystywane przez całe średniowiecze, ale okazy o tordowanych prętach międzyzębia należą do rzadkości i z reguły pochodzą z nawarstwień ze schyłku wczesnego średniowiecza. XIII wiek (opr. Andrzej Janowski)

Ostroga z krótkim bodźcem i ramionami od strony bodźca i na zapiętku zdobionymi rytymi ukośnymi kreskami. XIII wiek (opr. Andrzej Janowski)

Naczynie gliniane należące do rodziny form K – baniastych z krótką, cylindryczną szyjką. Średnica jego wylewu wynosi 10,5 cm, dna 7 cm. Zdobią je cztery linie żłobków, niezbyt starannie naniesione. Na spodniej stronie dna zachowały się ślady podsypki popiołu (opr. Marek Dworaczyk)

Naczynie rodziny form G – garnek zdobiony poziomymi żłobkami. Niektóre mają wątki zdobnicze w postaci nacięć, nakłuć, linii falistych, a także ich kombinacji tworzących różne motywy (opr. Marek Dworaczyk)

Figurka do gier planszowych wytoczona z eklogitu, zielonej skały z widocznymi megaskopowo niewielkimi minerałami granatu, która najprawdopodobniej pochodzi z regionu zachodnich Alp. XIX–XX wiek (opr. Marcin Szydłowski)

Misa ze sposobem dekoracji naśladującym wyroby typu Waserware, z charakterystycznym pokryciem powierzchni licowej angobą, na której rożkiem malowana jest dekoracja geometryczna lub zgeometryzowane motywy roślinne, XVI/XVII wiek (opr. Mirosław Marcinkowski)

Na stronie użytkowej, czyli wewnętrznej, garnek był pokryty szkliwem ołowiowym. Szkliwem pokryto także zewnętrzną powierzchnię części brzegowej. Na niektórych egz. widoczne są przypadkowe nacieki szkliwa na ściankach zewnętrznych. XVII wiek (opr. Mirosław Marcinkowski)

Płytka patelnia na trzech nóżkach z rurkowatym uchwytem Jest to naczynie płytkie o głębokości zaledwie 4 cm i średnicy 32 cm. XVII wiek (opr. Mirosław Marcinkowski)

Głęboka misa z jednym taśmowatym uchem. XVII wiek (opr. Mirosław Marcinkowski)

Miska z powierzchnią wewnętrzną pokrytą pobiałą, na której namalowano rożkiem z wykorzystaniem angoby jasnobrązowej i zielonej bukiet – w środku kwiat wielopłatkowy, po bokach tulipany. Całość uzupełniają motywy geometryczne. Na ściankach namalowano szereg linii dookolnych, a na wylewie motyw biegnącej fali.XVII–XVIII wiek (opr. Mirosław Marcinkowski)

Dzbanek angobowany szkliwiony, szrokootworowy z powierzchnią pokrytą pobiałą, na której wykonano dekoracje roślinne niebieską angobą i powleczono bezbarwnym szkliwem ołowiowym. XVII–XVIII wiek (opr. Mirosław Marcinkowski)

Dzbanek z powierzchnią pokrytą pobiałą, na kutej wykonano barwną dekorację – motywy kwiatowe – namalowane zielonyj, żółtym i manganowym barwnikiem. Powierzchnię pokryto bezbarwnym szkliwem. XVII–XVIII wiek (opr. Mirosław Marcinkowski)

Kufel cylindryczny pokryty białą angobą, na której namalowano żółto-brązowe pasy. XVII/XVIII wiek (opr. Mirosław Marcinkowski)

Talerz fajansowy. W lustrze namalowano portret mężczyzny o długich, spadających na ramiona włosach, ubranego w szaty królewskie, z koroną zwieńczoną krzyżem i z berłem w prawej ręce. Po obu stronach głowy umieszczono litery KW – z lewej strony i DI ze strony prawej. Jest to portret Wilhelma III Orańskiego, urodzonego 14 listopada 1650 w Hadze, zmarłego 8 marca 1702 w Londynie. Wilhelm III – pogrobowy syn Wilhelma II Orańskiego i Marii Stuart, córki króla Anglii i Szkocji Karola I, był księciem Oranii-Nassau, stadhouderem Republiki Zjednoczonych Prowincji (od 1672) oraz królem Anglii i Szkocji (od 1689). XVII wiek (opr. Mirosław Marcinkowski)

Talerz fajansowy z portretem kobiety ubranej w bogate szaty, z broszką, z koroną zwieńczoną krzyżem, spod której widoczne są długie faliste włosy. Po obu stronach głowy umieszczono litery KG z lewej strony i VB ze strony prawej. Na tym talerzu została prawdopodobnie sportretowana Amalia van Solms-Braufels, być może na podstawie portretu namalowanego przez van Dycka. Amalia van Solms urodziła się 31 sierpnia 1602 roku w Hadze, zmarła 8 września 1675 roku. Była żoną Fryderyka Henryka Orańskiego i matką, m.in. Wilhelma II Orańskiego. Nie można wykluczyć także, że przedstawiona kobieta to Maria II Stuart, która urodziła się 30 kwietnia 1662, zmarła 28 grudnia 1694 roku. 4 listopada 1677 roku poślubiła Wilhelma III i wkrótce wyjechała z mężem do Niderlandów. Była ona również często portretowana, a jej wizerunki znane są z grafik, np. Jacoba Gole, gdzie możemy ją zobaczyć w pełnej postaci lub jedynie w ujęciu portretowym. Są one datowane na ok. 1670 rok. XVII wiek (opr. Mirosław Marcinkowski)

Talerz fajansowy zdobiony w lustrze motywami kwietnymi, a w kołnierzu motywem gałązki z kwiatem. Dekorację wykonano kobaltem. Prawdopodobnie wyrób wasztatu w holenderskim Delft. XVIII wiek (opr. Mirosław Marcinkowski)

Fajansowa pokrywka, lekko wypukła z uchwytem w kształcie krążka. Dekorację drobnymi wzorkami kwiatowymi wykonano kobaltem. Na uchwycie umieszczono wieloramienną gwiazdę, a na spodzie namalowaną podszkliwnie kobaltem sygnaturę, która wskazuje Delft jako miejsce produkcji, a dokładnie warsztat De Witte Starre (Biała Gwiazda). Jest wyrobem być może Jacoba de Bergh z ok. 1761 roku lub Johannesa de Bergh z lat ok. 1772. Znaleziona w Szczecinie pokrywka jest prawdopodobnie częścią maselniczki. XVIII wiek (opr. Mirosław Marcinkowski)

Dzbanek fajansowy typu Stettiner Ware. Pośród gęsto malowanych motywów kwiatowych i roślinnych umieszczono różnej wielkości i róznych gatunków ptaki. XVIII wiek (opr. Mirosław Marcinkowski)

Dzbanek fajansowy na wyodrębnionej stopce typu Stettiner Ware, pomalowany wyłącznie barwnikiem kobaltowym. W dolnej części dekorację stanowią linie dookolne, w części środkowej wijące się motywy kwiatowe i wici roślinne oraz owalne pola wypełnione wzorami romboidalnymi. W górnej części brzuśca umieszczono łańcuszek z owalnych pól wypełnionych kobaltem. XVIII wiek (opr. Mirosław Marcinkowski)

Kufel kamionkowy wyprodukowany w ośrodku na Łużycach. Zdobiony prawdopodobnie herbem własnościowym. XVIII wiek (opr. Mirosław Marcinkowski)

Fragment rynienki do zbierania tłuszczu z zachowanym poziomym uchwytem, który jest zdobiony odciskami palca. Rynienka wypalona została w atmosferze utleniającej, a jej powierzchnia wewnętrzna pokryta szkliwem o barwie oliwkowej. Zacieki szkliwa widoczne są również na ściankach zewnętrznych. XVII wiek (opr. Mirosław Marcinkowski)

Naczynie do podtrzymywania żaru, na pustej nóżce, z dnem, w którym jeszcze przed wypaleniem zrobiono okrągłe otwory, podobnie jak trójkątny otwór w dolnej części nóżki. Rozchylone ścianki naczynia są ażurowe. Naczynie ma jeden duży uchwyt. Zielonym szkliwem zostały pokryte ścianki naczynia od strony zewnętrznej i wewnętrznej, a na dnie widoczne są ślady osmalenia i działania wysokiej temperatury. XVII wiek (opr. Mirosław Marcinkowski)

Barwnie zdobiona tarcza migdałowata o wysokości ok. 1,25–1,35 m, maksymalnej szerokości 0,86 m. Wykonana w tzw. konstrukcji plankowej, z sześciu ułożonych ciasno obok siebie dranic olchowych stykających się brzegami. Po wewnętrznej stronie zachował się lewy imacz, wykonany z paska skóry, przymocowany za pomocą gwoździ. Powierzchnię frontu tarczy pokryto barwną dekoracją, z której zachowały się fragmenty malowane czerwoną, żółtą i czarną farbą. Część centralną zajmuje czerwono-żółty stylizowany krzyż o rozszerzających się ramionach. Obrzeże okala „bordiura” wyodrębniona za pomocą kreski wykonanej czarną farbą. Wypełniają ją powtarzające się czerwone koła i czarne owale, wewnątrz których umieszczono żółte rozety na czerwonym tle. XII wiek (opr. A. Uciechowska-Gawron)

Misa z drewna jesionowego toczona jednostronnie od strony wewnętrznej, od zewnątrz wycinana w nieregularne płaszczyzny (opr. A. Uciechowska-Gawron)

Czasza ma proste, cienkie ścianki (0,2 cm) lekko rozchylone w kierunku wylewu. Wylew jest obecnie owalny – lekko zdeformowany. Pierwotnie był prawdopodobnie kolisty i miał średnicę 6,7 cm. Czasza osadzona została na wyodrębnionej stopce o kształcie wypukłego krążka z płaskim dnem i średnicy 5,7 cm. Na brzegu stopki widoczny jest niewielki trójkątny ubytek wycięty zdaje się intencjonalnie (znak własnościowy?). Całkowita wysokość naczynia wynosi 8,9 cm, z czego 2,5 cm przypada na stopkę. Powierzchnię zewnętrzną pokryto czarną farbą, na tle której wymalowano trzy czerwone dookolne pasma o różnej grubości. Rozmieszczono je przy krawędzi wylewu (najcieńsze), poniżej połowy wysokości i u podstawy czaszy (najgrubsze), co optycznie czyni kielich bardziej wysmukłym. XVI–XVIII wiek (opr. A. Uciechowska-Gawron)

Zachowany w całości cebrzyk zbudowany z klepek świerkowych o średnicy ok. 20,0 cm. Dwie naprzeciwległe wyższe od pozostałych klepki mają otwory kwadratowe do mocowania uchwytu – prawdopodobnie sznura. Klepki połączono obręczami z łupanych półprętów. XVI–XVIII wiek (opr. A. Uciechowska-Gawron)

Czerpak z drewna olchowego, z ułamanym trzonkiem i wyszczerbionym brzegiem nabierki. XII wiek (opr. A. Uciechowska-Gawron)

Łyżka z drewna liściastego z owalną, wklęsłą miseczką i nieznacznie odchylonym do góry trzonkiem grubszym przy nasadzie, cieńszym przy końcu, zdobionym na całej długości kanelurami oraz liniami utworzonymi z trójkątnych nakłuć, zakończony kulistym zgrubieniem prosto ściętym. XII wiek (opr. A. Uciechowska-Gawron)

Łopatka drewniana, najpewniej funkcjonalnie związana z wyposażeniem kuchni. Część „pracująca” w kształcie wydłużonego owalu, na obrzeżach ścienionego, łagodnie przechodzi w trzonek. XVI–XVIII wiek (opr. A. Uciechowska-Gawron)

Wrzeciono z drewna brzozowego ma długość 21,1 cm i przekrój w środkowej części zbliżony do kwadratu (w kierunku końców zaokrąglonego) o maksymalnej średnicy 1,2 cm. XII wiek (opr. A. Uciechowska-Gawron)

Półwytwór pływaka o kształcie owalnym, wydłużonym, z końcami zaokrąglonymi bądź ściętymi, o ułamanym jednym końcu. XII wiek (opr. A. Uciechowska-Gawron)

Niewielkie fragmenty liny skręconej z łyka. Jej grubość wynosiła około 2,0 cm. XIII–XIV wiek (opr. A. Uciechowska-Gawron)

Oprawka z drewna sosnowego. Zachowała się niemal w całości, jedynie w miejscu wbicia trzpienia narzędzia metalowego widoczny jest nieduży ubytek. XII wiek (opr. A. Uciechowska-Gawron)

Bezgrodziowa dłubanka o długości 4,30 m, szerokości do 70 cm i wysokości do 22 cm, z płaskim dnem i lekko rozchylonych na zewnątrz równoległych burtach. W części dziobowej prawdopodobnie znajduje się siedzisko o długości 50 cm. Pozostawiono je w trakcie żłobienia kłody, by służyło jako miejsce do siedzenia dla użytkownika jednostki. Wzdłuż obu krawędzi burt dłubanki widoczne są nawiercone otwory, w których miejscami występują jeszcze sosnowe kołki. XII wiek (opr. A. Kowalówka)

Fragment wiązania poprzecznego – żebra łodzi czyli poziomej części ożebrowania na dnie jednostki. Z jednej strony zachował się także fragment ramienia skierowanego ku górze, tzw. wręgi. Dennik do dna łodzi i klepek poszycia (burt) mocowany był za pomocą kołków. W jego dolnej części, na styku dna z burtą, wyżłobiono trójkątny w kształcie przepust, który ułatwiał wodzie swobodny przepływ wzdłuż dolnych pasów poszycia. Wydaje się, że pochodzi z płaskodennej jednostki pływającej. XII wiek (opr. A. Kowalówka)

Przęślik dwustożkowaty, całkowicie zachowany, o wymiarach: wysokość 2.0 cm, średnica maksymalna 2,8 cm, średnica otworu 0,8 cm (opr. S. Słowiński)

Cieżarek gliniany o kształcie soczewkowatym, całkowicie zachowany, wymiary: średnica – 10,1 cm, grubość – 3,7 cm, średnica otworu – 2,9 cm (opr. S. Słowiński)

Całkowicie zachowany pion w postaci płaskiego krążka o barwie czerwonobrunatnej. Obustronnie zdobiony niezbyt głębokimi, licznymi nakłuciami układającymi się we wzory – spirali na jednej stronie oraz koncentrycznych pierścieni ze środkiem wypełnionym liniami pionowymi, z drugiej. Wymiary: średnica – 4,2 cm, grubość – 1,0 cm. XIII wiek (opr. S. Słowiński)

Fragmentarycznie zachowany kafel zwieńczeniowy środkowy przedstawiający mitologicznego greckiego boga ognia Hefajstosa opierającego się prawą ręką na tarczy księżycowej, w lewej trzymającego młot. Symetrycznie po jego obu stronach stoją na dwóch łapach lwy podtrzymujące jednocześnie i tarczę i młot. Figury ustawione są na podstawce w formie stożka. Jego zewnętrzną powierzchnię powleczono czarną polewą bezpośrednio na glinie. Od strony wewnętrznej miał półkolisty kołnierz. Analizując strój boga ognia możemy przypuszczać, że jest to mundur wojskowy. Hefajstos ubrany jest bowiem w opięty kaftan, być może z bawolej skóry, przypominający starożytny gitan, wysokie buty z cholewami i ma insygnia oficerskie w postaci szarfy przewiązanej ukośnie przez ramię. Nosi też broń widoczną na wysokości bioder i nakrycie głowy z pióropuszem. Tego rodzaju stroje to pierwsze prawdziwe mundury pojawiające się pod koniec wieku XVI i na początku wieku XVII. Tematyka mitologiczna bardzo często obecna była w zdobnictwie kafli renesansowych, jak też w późniejszym okresie. XVI–XVII wiek (opr. R. Kamiński)

Forma w ksztłcie prostokątnej płytki o szerokości 6,0 i grubości 2,0 cm. Zachowała się jedynie jej część środkowa i dolna. Spodnia część płytki była płaska, boki natomiast ukośnie pościnane. Negatyw przedstawiał mężczyznę w stroju renesansowym, w bufiastych spodniach z wyraźnie zaznaczonym szlaczkiem, w pończochach i butach typu „kacze dzioby” oraz ze szpadą. Strój z wyżej przedstawionymi elementami dominował w modzie męskiej wielu krajów głównie Włoch, Hiszpanii i Francji. XVI wiek (opr. R. Kamiński)

Narzędzie kolne, wykonane z naturalnej, nieobrobionej kości zwierzęcej, jedynie z zaostrzoną częścią dolną (pracującą). XII wiek (opr. S. Słowiński)

Grzebień jednostronny, trójwarstwowy z okładzinami o łukowatych grzbietach. Zachowany fragmentarycznie w postaci części jednej okładziny, dwóch płytek zębatych połączonych jednym zachowanym nitem, wykonanym ze stopu miedzi, osadzonym na styku między płytkami. Zdobiony pionowymi, zdwojonymi liniami rytymi, które rozmieszczone są symetrycznie po obu bokach okładziny (część środkowa pozostaje bez dekoracji). XII wiek (opr. S. Słowiński)

Grzebień dwustronny, trzywarstwowy, z bokami w kształcie litery B, z profilowanymi okładzinami. Zachowany w całości, brak tylko pojedynczych zębów. Płytki zębate przymocowane są za pomocą pięciu nitów, niezdobiony. XIII–XIV wiek (opr. S. Słowiński)

Igła jest narzędziem kolnym, wykonanym z naturalnej kości zwierzęcej. W górnej, nico szerszej części zrobiono uszko, a dolną, pracującą, zaostrzono. XII wiek (opr. S. Słowiński)

Wykonana z naturalnej kości zwierzęcej, z przewierconymi na obu końcach otworami służącymi do przeciągania sznurów, rzemieni mocującymi do płozy sań lub obuwia. Ułatwia porusznie się po śniegu i lodzie lub innych śliskich powierzchniach np. błocie lub trawie. XIII wiek (opr. S. Słowiński)

Wykonana z naturalnej kości zwierzęcej, z wywierconym pośrodku otowrem. Służyła najpewniej do spinania szat wierzchnich. X/XI wiek (opr. S. Słowiński)

Szpila do spinania ubrań bądź upinania włosów, częściowo uszkodzona. W górnej części, profilowanej i zaopatrzonej w otwór, szpila jest obustronnie bogato zdobiona liniami rytymi i punktami. XII wiek (opr. S. Słowiński)

Wykonany z płytki kościanej z wyciętymi w krótszym boku długimi zębami i niewielkim otworem do zawieszania. Uważany jest za przyrząd tkacki. XIII wiek (opr. S. Słowiński)

Rurka z ptasiej kości, rodzaj aerofonu, czyli instrumentu, w którym źródłem dźwięku jest zamknięty w korpusie i pobudzany do drgań słup powietrza. Zachował się tylko otwór wlotowy oraz jeden otwór dźwiękowy. XII wiek (opr. S. Słowiński)

Niewielki fragment przypominający krzywaśń pastorału będącego oznaką jurysdykcji kościelnej oraz władzy biskupiej i opaciej. Może być częścią niewielkiej figurki z kła morsa przedstawiającej biskupa lub opata. XVI–XVIII wiek (opr. S. Słowiński)

Butelka z ciemnego zielonego szkła, niewysoka – do około 16 cm ze średnicą brzuśca około 14 cm. Szkło, choć ciemne jest dość przejrzyste z pojedynczymi tylko pęcherzami gazowymi. XVI–XVIII wiek (opr. A. Wilgocka)

Zachowana się w całości cylindryczna buteleczka apteczna o wysokości 10 cm. Dno jest lekko wepchnięte do wewnątrz tworząc stożek. Buteleczka wydmuchana została ze szkła o barwie jasnozielonej, dość przeźroczystego, ze sporą ilością małych i średnich pęcherzyków gazowych o najczęściej wydłużonym kształcie. W masie szklanej widać kilka nieroztopionych ziarenek piasku lub innego składnika zestawu szklarskiego. XVII–XVIII wiek (opr. A. Wilgocka)

Duża wysmukła cylindryczna szklanica w typie renesansowego Humpena, z nieznacznym zwężeniem przy wylewie, o wysokości 21,2 cm i średn. 8 cm. Do dna przylepiona została szklana taśma, tworząca stopę w formie pierścienia. Szkło ma kolor seledynowy, jest przezroczyste. W masie szklanej widoczne są jedynie pojedyncze, małe pęcherzyki gazowe. XVII wiek (opr. A. Wilgocka)

Szklanka o konicznej formie, wysokości 11,6 cm. Ścianki zostały bogato ozdobione grawerowanymi i szlifowanymi kwiatami wielopłatkowymi, prawdopodobnie słonecznikami, między którymi wiją się stylizowane gałązki roślin z owocami. Zarówno w górnej części czaszy jak i przy dnie główny ornament ograniczony został poziomą, dookolną linią. Po jej zewnętrznych stronach wygrawerowano dodatkowo po jednej, równoległej do linii prostej gałązce akacji z drobnymi listkami. Dokładność i elegancja wykonania, jak również jakość użytej masy szklanej wskazują na produkcję bardziej zaawansowanych hut czeskich bądź niemieckich, niż lokalne huty leśne. Ponadto, zdobienie szklanek i kielichów kwiatami słonecznika ukrytymi w roślinnej gęstwinie jest charakterystyczne dla wytwórczości czeskiej. XVIII wiek (opr. A. Wilgocka)

Szklanka grubościenna, bogato zdobiona, z przedstawieniem jeźdźca w koronie. Wysokość szklanki wynosi 10,6 cm. W wyznaczonym przez głębszy grawerunek medalionie przedstawiony jest jeździec w koronie na koniu w skoku, w tle widać jedynie pole oraz ogrodzenie z belek, powyżej jeźdźca widnieje grawerowana lemma (niezachowana w całości), komentująca scenkę: VIVAT Cron. (... S)chweden. Po przeciwnej stronie szklanka ozdobiona została trzema koronami w układzie odwróconego trójkąta (dwie wyżej, jedna niżej centralnie względem górnych). Od dołu i z boków otoczono je wiciami roślinnymi ze stylizowanymi kwiatami, których dolne łodygi zostały przewiązane cienką wstążką „na kokardkę”. Motyw trzech koron to symbol Szwecji, natomiast scena przestawiona na szklanicy odwoływać się może najprawdopodobniej do bitwy stoczonej pod miejscowością Breitenfelde (obecnie dzielnica Lipska) 17 września 1631 roku, w której wojska szwedzkie, dowodzone przez Gustawa II Adolfa odniosły wielkie zwycięstwo nad wojskami Ligi Katolickiej. Interesujące w tym kontekście staje się tło scenki, czyli zwykłe „szerokie” (niem. breite) pole, mogące być dosłownym przełożeniem nazwy miejscowości, pod którą rozegrała się bitwa, na język obrazu – swoisty kalambur. XVII wiek (opr. A. Wilgocka)

Szlifowana i grawerowana szklaneczka o prawie cylindrycznej formie na trzech nóżkach. Wysokość całkowita szklanki to 7,2 cm. Ścianki szklanki ozdobiono szlifowanym i grawerowanym motywem dwóch ptaków lecących w kierunku tej samej stylizowanej korony drzewka akacji, prawdopodobnie budujących gniazdo. Za nimi znajdują się gałązki akacjowego drzewa. Poniżej koron drzew umieszczono szlifowany pas dookolny, który ogranicza widok. Zarówno motyw lecących ptaków, jak i gałązki drobnych listków akacji są charakterystyczne dla zdobnictwa czeskiego. XVII–XVIII wiek (opr. A. Wilgocka)

Gładka szklanka o konicznej formie z zielonkawego szkła Sam wylew jest zaokrąglony i nieznacznie pogrubiony. Mimo dobrej przejrzystości szkło zawiera bardzo dużo małych pęcherzyków gazowych. XVII–XVIII wiek (opr. A. Wilgocka)

Szklanica zdobiona wzorem siatkowym. Zgrubienia szkła na powierzchni jak gięte żeberka oplatają naczynie, zbiegając się i rozchodząc faliście w układzie pionowym. Wylew jest zaoblony dzięki tzw. „zatopieniu”, polegającemu na podgrzaniu odciętej od kapy krawędzi wyrobu, przez co jest nieznacznie grubszy niż najcieńszy fragm. ścianki szklanicy. Szkło jest przeźroczyste o zielonkawym odcieniu. Niektóre jego fragm. zalegały w innym środowisku, w rezultacie czego są zmatowiałe. W masie szklanej występują jedynie małe, pojedyncze pęcherzyki gazowe. XVII wiek (opr. A. Wilgocka)

Czworoboczna flaszka z ciemnozielonego szkła zrekonstruowana na podstawie dna na planie prostokąta o bokach 7,3 × 8,5 cm oraz wylewu z krótką szyjką i szerokim ramieniem. XVII wiek (opr. A. Wilgocka)

Niewielki flakonik o pękatym owoidalnym korpusie z przewężeniem pod wylewem imitującym szyjkę. Jego wysokość nie przekraczała 6 cm. Mógł być wykorzystywany do przechowywania pachnideł, świętych olejków lub medykamentów? XVI–XVIII wiek (opr. A. Wilgocka)

Naczynie typu Nuppenbecher (dosł. kubek z wypustkami), odmiana naczyń typu Römer. Jest to niewielkie naczynie osadzone na stopce, uformowanej ze spiralnie zwiniętej nici szklanej, połączonej bezpośrednio z korpusem, ozdobionym do 2/5 wysokości 2 rzędami natopionych guzów zakończonych czopikami. Powyżej znajduje się owoidalna część czary, oddzielona nicią szklaną od niższej partii pucharka. Masa szklana ma barwę seledynowozieloną i widoczne są w niej liczne okrągłe i wydłużone pęcherzyki gazowe, od małych po średnie. XVI–XVII wiek (opr. A. Wilgocka)

Kieliszek o konicznej czaszy na ozdobnej nóżce, o wysokości 15,2 cm. W strukturze szkła można zauważyć tylko pojedyncze, i to minimalnych rozmiarów pęcherzyki gazowe oraz w jednym miejscu dość widoczne ziarno zestawu szklarskiego (prawdopodobnie wapienne). Zostało ono najprawdopodobniej umyślnie, wkomponowane w ornament na czaszy, „udając” listek na poziomej gałązce akacji, która stanowi dolną granicę ornamentu. Analogiczna gałązka została umieszczona nieco poniżej wylewu ograniczając zdobienia w górnej partii kielicha. Główny ornament tworzy pas grawerunku z przedstawieniem niedużego ptaka w locie (skowronek/słowik?), trzymającego w dziobie gałązkę akacji. Wokół niego umieszczono również kolejne gałązki akacji oraz innych roślin w postaci pojedynczych dużych liści oraz opadających w dół niezidentyfikowanych gałązek. Całość sprawia wrażenie dość wybujałej przyrody. Zarówno forma kielicha, jak i ornamentyka kwalifikuje naczynie do kręgu façon de Bohême. XVII–XVIII wiek (opr. A. Wilgocka)

Kieliszek zdobiony grawerowanym i szlifowanym wzorem roślinnym, o wysokości 13 cm. Ma cechy façon de Bohême. Czara ma kształt odwrotnie stożkowaty z pogrubionym, wklęsłym dnem. Na ściankach znajduje się ornament roślinny trzech wiązek składających się z liści lancetowatych oraz gałązek przypominających akacje, ale z kulistym kwiatem. Dno czary zakończone jest dosyć mocno spłaszczoną tarczką, łączącą ją z nóżką. Na stopce, przy zawiniętej pod spód krawędzi naniesiono dookolnie ornament w postaci grawerowanej i szlifowanej gałązki akacjowej. XVII–XVIII wiek (opr. A. Wilgocka)

Miseczka/czarka ze szkła opakowego (mlecznego), na stopce, o wysokości 4 cm. Uformowana z jednego kawałka szkła poprzez wciśnięcie dna bańki szklanej do wewnątrz. XVIII wiek (opr. A. Wilgocka)

Naczynie z przezroczystego szkła o zielonkawym zabarwieniu ze sporą ilością małych, miejscami wydłużonych pęcherzyków gazowych. Ucho zachowane w całości umocowane jest nieco poniżej wylewu i na wysokości przejścia szyjki w brzusiec. W górnej części doklejono je przez spore rozpłaszczenie masy szklanej z końcówki ucha, w dolnej zaś zostało podwinięte i doklejone niedużą powierzchnią styku. Pałąk ucha uformowany jest w 3 mniej więcej równe żeberka. XVII–XVIII wiek (opr. A. Wilgocka)

Oprawka stożkowata to niewielki przedmioy o kształcie ściętego stożka, służący do wzmacniania nasady drewnianych trzonków noży lub innych narzędzi metalowych. W literaturze przedmiotu przeważa pogląd, że oprawki są efektem ubocznej produkcji przy wytwarzaniu grzebieni, z surowca odpadowego. X–XI wiek (opr. S. Słowiński)

Klamra szkutnicza w postaci listwy o rozszerzonej części środkowej oraz dwóch wąskich końcach, zagiętych pod kątem prostym i wbijanych w klepki burty łodzi. Klamra przytrzymuje uszczelkę umieszczoną pomiędzy klepkami poszycia. XIII–XIV wiek (opr. A. Kowalówka, A. Janowski)

Największy z zachowanych fragmentów poszycia burt łodzi-statku składał się z trzech elementów – tzw. klepek z drewna dębowego, których styki uszczelnione były mechem. Poszczególne klepki łączono ze sobą kołkami sosnowymi (opr. A. Kowalówka)

Naczynie o cechach zarówno późnośredniowiecznych, jak i nowożytnych. W górnej partii naczynia zdwojony dookolny pasek malowany białą angobą. XVI wiek (opr. M. Marcinkowski)

Naczynie z ceramiki ceglastej, szkliwionej. Rodzaj naczynia kuchennego na trzech nóżkach z rurkowatym uchwytem. Wnętrze pokryte szkliwem ołowiowym. XVI–XVII wiek (opr. M. Marcinkowski)

Ceramika ceglasta, szkliwiona. Naczynie którego średnica jest większa od wysokości naczynia, zaopatrzone w jedno ucho. Tego typu naczynia określa się jako urynały-nocniki. XVII–XVIII wiek (opr. M. Marcinkowski)

Misa z ceramiki ceglastej, szkliwionej, o ukoście wychylonych ściankach i pionowo ustawionych wylewach. Ma jedno poziome i naprzeciwlegle usatwione drugie, pionowe ucho. Powierzchnie wewnętrzne pokryto najpierw pobiałą, następnie plamiasto nałożoną zieloną angobą, a następnie bezbarwnym szkliwem ołowiowym. XVII wiek (opr. M. Marcinkowski)

Misa z ceramiki ceglastej, szkliwonej. XVII wiek (opr. M. Marcinkowski)

Naczynie z ceramiki ceglastej, szkliwionej, z wyraźnie zaznaczoną stopką, nisko umieszczonym brzuściem i długim, taśmowatym uchem. Jego powierzchnię pokryto najpierw pobiałą, następnie plamiasto nałożoną zieloną angobą, a następnie bezbarwnym szkliwem ołowiowym. XVII wiek (opr. M. Marcinkowski)

Naczynie z ceramiki ceglastej, angobowane i szkliwone, w typie Weserware. Powierzchnia wewnętrzna jest pokryta angobą z namalowamy rożkiem ornamentem roślinnym z rozetą w lustrze. XVII wiek (opr. M. Marcinkowski)

Naczynie z ceramiki biało wypalającej się, angobowane, szkliwione, w typie Werry. Zaopatrzona w dwa ucha, poziome i pionowe. Wewnątrz, pod wylewem, zostało doklejone sitko. Wnętrze ozdobiono ornamentem roślinnym (koliste owoce, winogrona, wici roślinne), z dookolnymi liniami, namalowanego czerwoną angobą na podkładzie pobiały. Tego typu wyroby uważa się za naczynia do podawania zaprawionego korzeniami gorącego piwa. XVII wiek (opr. M. Marcinkowski)

Naczynie angobowane szkliwione, szrokootworowe z pojedynczym uchem, z powierzchnią pokrytą pobiałą, na której wykonano dekoracje roślinne niebieską angobą i powleczono bezbarwnym szkliwem ołowiowym. XVII–XVIII wiek (opr. Mirosław Marcinkowski)

Niewielki kubek (wysokość 10 cm) wykonany z kamionki, o powierzchni pokrytej brązowym szkliwem i głębokimi kanelurami. Wyrób z ośrodka Bad Muskau na Łużycach. XVII wiek (opr. M. Marcinkowski)

Dzban tzw. Tüllenkanne pokryty rytymi motywami roślinnymi i geometrycznymi oraz dekoracją stempelkową, które podkreślone zostały kobaltem. Wykonany prawdopodobnie w ośrodku garncarskim w Trzebieli na Łużycach. XVII–XVIII wiek (opr. M. Marcinkowski)